Eerst een tomaatje, dan een chocolaatje!

‘Mevrouw, zijn dat uw echte ogen?’ Precious en Danisha kijken me met vragende ogen aan. Het is muisstil in het lokaal. De rest van de klas wacht ook vol spanning op mijn antwoord. In de pauze was er een heftige discussie gevoerd over de vraag of groen echt een oogkleur kon zijn. Na wat rondvragen bij de sectie biologie, waren de leerlingen toch nog niet helemaal overtuigd. Ze kwamen tot de conclusie dat ik de enige was die hen uit hun lijden kon verlossen. Ik knipperde een paar keer met mijn echte groene ogen en verzekerde mijn leerlingen ervan dat ik geen kleurlenzen droeg.
De leerlingen waren echter nog niet tevreden. Mijn haar was namelijk ook een van de discussiepunten die op de pauze-agenda stond. ‘Is uw haar echt of draagt u een pruik?’ Wederom doodse stilte. Vooraan ging er langzaam een vingertje te lucht in. ‘Mag ik eens voelen, mevrouw?’ Dat mocht. Na een poosje voelen, ruiken, plukken, overleggen en trekken, werd er geconcludeerd dat het echt mijn eigen haar moest zijn. Het is ook wat. Blond en steil haar hebben in een land vol mensen met zwart en kroezig haar. Alleen het steile is hier al erg bijzonder, denk ik.
Elk meisje in Suriname laat zich bij de plaatselijke barbershop (of thuis als moeder enigszins met een kam overweg kan) een prachtig kapsel aanmeten. De kapsels zijn in te delen in drie soorten. Ten eerste de Palmboom. De Palmboom is een soort knot bovenop het hoofd. Het haar wordt strak omhoog gekamd en vast gezet met een elastiekje. Vervolgens ‘poeft’ de knot eruit en dansen de krulletjes bovenop het knotje. Ten tweede de Mickey Mouse. Dit kapsel spreekt voor zich. Twee knotjes bovenop het hoofd, waardoor je het idee krijgt dat de kapper zijn inspiratie heeft opgedaan tijdens een bezoek aan Disney. De knotjes zien er heel schattig en fluffy uit. Erg aandoenlijk. Dit kapsel zie je meestal terug in de brugklassen. Ten slotte is er nog de Ghetto Rapunzel (zelf door een leerling bedacht). Dit kapsel wordt gedragen door meisjes met lange haren. Zij laten dunne dreadlocks of vlechtjes zetten en laten dit dan los hangen. Soms binden ze het in een paardenstaart. Dit kapsel reikt tot minimaal halverwege de rug en gaat vaak gepaard met een matige tot heftige attitude.
Eigenlijk kun je concluderen dat mijn kapsel maar saai is in vergelijking met de prachtige creaties van de meiden hier op school. Dan zal het toch wel aan de kleur liggen.

Naast mijn uiterlijke verschijning, trek ik ook volle zalen met mijn actieve werkvormen en spelletjes. Alle leerlingen weten dat ik altijd wel iets van een werkvorm toepas in mijn les. Waar leerlingen in Nederland al zuchten en steunen bij de gedachte aan het verschuiven van tafels en stoelen, word ik hier met luid gejoel onthaald. Het is bijzonder om te zien hoe goed leerlingen meedoen met een werkvorm of spel. Je hoeft ze niet eens aan te sporen of extra te motiveren, want dat doen ze allemaal zelf. Ik denk dat dit ook te maken heeft met de hoge mate van docentgestuurd onderwijs op mijn school. De opbouw en invulling van elke les is altijd hetzelfde. De docent komt binnen en neemt plaats achter het bureau. Vervolgens pakken de leerlingen hun schrift op tafel en wordt het huiswerk nagekeken (de docent leest de antwoorden op en de leerlingen verbeteren eventuele fouten). Daarna werken de leerlingen verder aan andere opdrachten die aan het einde van de les weer op dezelfde manier worden nagekeken. Ruimte voor inbreng van leerlingen is er nauwelijks. Docenten raden mij ook altijd aan om de eerste vier uur voor de pauze les te geven, omdat veel leerlingen na de pauze een stuk drukker zijn. Dat vind ik niet gek, aangezien zij dus weinig afwisseling hebben in de les. Daarbij komt nog dat leerlingen de hele dag op hun stoel moeten blijven zitten en niet mogen lopen, ook niet tijdens de leswisseling. Ik probeer hierop in te spelen door hele actieve werkvormen in te zetten. Zo hang ik links van het lokaal een bordje ‘waar’ en rechts van het lokaal een bordje ‘niet waar’ op. Vervolgens geef ik stellingen en moeten leerlingen aan de linker- of rechterkant van het lokaal gaan staan. Op deze manier laat ik leerlingen even ontspannen, terwijl ze tegelijkertijd bezig zijn met mijn vak. Ook probeer ik leerlingen zelf meer na te laten denken, omdat ze dat naar mijn mening te weinig doen. Op de HAN had ik een docent die dit ons altijd liet doen. Hans Wegman. Altijd maar weer die verdomde voorbeelden. Keer op keer vroeg ik wat nu de regel was, maar hij weigerde om het te zeggen. Hij zei altijd dat ik het zelf maar moest ontdekken. En na heel veel oefenen, lukte het me. Ik snapte het eindelijk! Hij heeft me geïnspireerd om dit ook zelf te doen in mijn lessen. Ik heb gemerkt dat je op deze manier dingen veel beter onthoudt en begrijpt dan wanneer een docent alles voorzegt. Ik vind het jammer dat dit op mijn stage de manier van lesgeven is. Leerlingen nemen alles klakkeloos over van het bord in hun schrift, zonder deze kennis echt toe te passen of te testen bij een oefening. Daardoor beklijft te stof een stuk minder en ben je de volgende les veel meer tijd kwijt met het ophalen van de voorkennis. Daarnaast gaan leerlingen vaak sneller de mist in als je een opdracht een klein beetje aanpast, omdat zij alleen de kennis reproduceren op de manier waarop ze het van het bord hebben overgenomen. Ze kunnen de stof gewoonweg niet toepassen. Dat is jammer, want de leerlingen hebben veel meer in hun mars. Ik heb de stagecoördinator van het IOL, mevrouw Loor, gevraagd waarom docenten kiezen voor reproductieonderwijs, maar ze bleef mij het antwoord schuldig. Ze vertelde me dat ze het zelf ook gek vindt, omdat de docenten op de opleiding gewoon les hebben gekregen over actieve werkvormen en verschillende doceerstijlen. Ze vergeten dit gewoon zodra ze met hun diploma voor de klas staan. Zij vroeg me ook om eens in gesprek te gaan met de docenten op mijn school en gewoon te vragen waarom er zo weinig actieve werkvormen worden toegepast. Dit kan me ook helpen bij mijn onderzoek.

Het klinkt misschien allemaal een beetje negatief, maar zo bedoel ik het natuurlijk niet. Ik heb het enorm naar mijn zin op de stage en ik leer heel veel. Zoals ik in de vorige blog schreef, leer ik om heel creatief te zijn. Ik heb namelijk bijna geen middelen om mee te werken in de les. Daarnaast probeer ik veel nieuwe dingen uit tijdens de lessen. Zo heb ik ook een aantal lessen de hele tijd achter mijn bureau gezeten, om te kijken hoe de klas daarop reageerde. De lessen waren meteen wat saaier en de stof kwam ook minder goed over. Ik pas liever actieve werkvormen toe, omdat de klas hier leuk op reageert. Ik krijg hier ook goede feedback op van mijn stagebegeleider en andere docenten en ik krijg soms bezoek van andere stagiaires. Zij raken geïnspireerd door de opdrachten die ik geef en dat vind ik echt heel bijzonder. Het is fijn om elkaar te kunnen helpen en om lekker bezig te zijn elke dag.

Het was ook hard nodig om mezelf bezig te houden de laatste dagen, want het is toch wel gek dat Niels weer naar huis is. Op het moment dat zijn vliegtuig opsteeg, stond ik weer even met beide benen op de grond. Tot over twee maanden. Aan de andere kant hoef ik natuurlijk niet te treuren, want ik leef in een paradijsje. Afgelopen weekend hebben we weer een fantastische trip gedaan. We zijn naar de Brownsberg geweest en daar hebben we waterval Irene bezocht. Dit prachtige stukje natuur was op een moeilijke manier te bereiken. We legden met een busje de kronkelige weg naar boven af en dat was toch wel een beetje eng! Af en toe kwam er op een onmogelijk stuk een tegenligger of sloeg de motor af tijdens een heel steile helling. Gelukkig heeft onze chauffeur Ryan ons veilig boven gekregen en hebben we kunnen genieten van een prachtig uitzicht.
Aan het eind van de middag reden we weer naar beneden en werd er koers gezet richting het Stuwmeer. Eenmaal aangekomen stond The Loveboat al klaar om ons naar het eilandje Goisakong te brengen. Hier hebben we op het strandje de nacht doorgebracht in een hangmat. In de ochtend werd ik gewekt door het geluid van golven die kapot sloegen op de kust. Heel vredig en bijzonder. The Loveboat stond klaar om ons naar de goudmijnen te brengen. Na een uurtje varen, kwamen we bij het dorpje aan. De goudzoekers wilden graag met ons op de foto en we werden van alle kanten bekeken. Daarna kregen we een korte rondleiding door de mijnen. Ondanks dat we ons allemaal goed hadden ingesmeerd, hadden we bij terugkomst allemaal dezelfde kleur als de hartjes op de boot. Eenmaal thuis aangekomen, hebben we onze gezichten gekoeld met yoghurt en daarna zijn we lekker gaan slapen. De volgende ochtend zag je er al bijna niets meer van. Zoals Rudi altijd zegt: ‘Eerst een tomaatje, dan een chocolaatje!’