Bye bye bakra!

Suriname 2017. Het zit er bijna op. Over twee weken stap ik alweer in het vliegtuig naar Nederland. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel deze vier maanden voorbij zijn gevlogen en hoeveel we wel niet hebben gedaan. Mijn laatste blog ging over de Voltzberg en dat is al heel lang geleden, dus ik ga jullie in deze blog bijpraten over alle tripjes van de afgelopen weken.

Met mijn ouders ben ik ook nog naar Braamspunt geweest en we hebben verschillende tours en tripjes door de stad gemaakt. De 10 dagen waren helaas alweer snel voorbij en nu zijn ze alweer iets meer dan twee weekjes thuis. Ik hoefde echter niet lang te treuren toen ze weg waren, want drie dagen later stonden mijn huisgenootjes Len en Dirk op de stoep. Met hen en de rest van de groep ben ik afgelopen weekend naar Bigi Pan geweest. Wat was dat gaaf!!! We sliepen in een groot houten huis op het water. Iedereen deelde een kamer met een ander en samen had je dan nog een wc. Aan de achterkant had je een soort terrasje waar je heerlijk kon zonnen. We hebben kaaimannen gevangen én kaaiman gegeten. Ik vond het niet super lekker, maar wel gaaf dat ik dat heb kunnen doen. Ook zijn we in het modderbad geweest en hebben we veel vogels gezien.
We moesten telkens met de boot van plek naar plek. Dat ging echter niet zonder slag of stoot, want de rivier zal vol met vliegende vissen. Na tien minuten varen, vloog er al een vis tegen Dirks hoofd. Niet veel later kregen ook andere mensen vissen tegen hun hoofd of tegen hun arm. Na een uur varen lagen er ineens wel heel veel vissen in de boot. Een groep oudere toeristen daagde Luuk uit om even een kop van een vis af te bijten. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Met zijn mond vol schubben en een shirt vol met vissenbloed, liet hij trots de vis zien. Ik zat er ook nog naast, waardoor ik mijn witte shirt de volgende dag weg heb kunnen gooien. Gelukkig hebben we er allemaal hard om kunnen lachen.

Met Len en Dirk ben ik ook nog naar Galibi geweest. Vanuit Albina gingen we met de boot over de Marowijnerivier naar het eiland. We hebben daar genoten van het prachtige witte strand, heerlijk eten en de dieren. Er was een papegaai die we allemaal vast hebben gehouden. Natuurlijk was hij bij iedereen heel braaf, maar op het moment dat ik hem vast wilde houden, begon hij te poepen. Len lachte me heel hard uit, maar gelukkig ging hij daarna zelf in de poep staan. Zijn verdiende loon. In de avond zijn we op het strand zeeschildpadden gaan spotten. Hier zaten niet alleen de grote, maar ook hele kleintjes.
De volgende dag hebben we nog een bezoek gebracht aan Frans-Guyana. We hebben een rondleiding gehad in de gevangenis van Papillon in Saint Laurent. Deze gevangenis ken je misschien door het boek of de film die erover is gemaakt. Onder begeleiding van een gids kregen we te horen onder welke barre omstandigheden de gevangenen moesten leven.
De hele strafinrichting was ingesteld op straf. Het ging hier immers over veroordeelde criminelen, die het in de ogen van de Franse leiding verdienden. Alles werd de gevangenen zo onaangenaam mogelijk gemaakt. Iets wat in dit warme en vochtige klimaat al snel werd bereikt.
Overdag werkten de gevangenen in de nabij gelegen jungle om paden te banen, hout te kappen, wegen aan te leggen. Soms moest men 10 kilometer lopen, met een ijzeren kar, waarop materialen werden vervoerd, om op de werkplek te komen, vervolgens 10-12 uur zware arbeid verrichten en dan weer 10 kilometer terug lopen. Het eten was uiteraard slecht. Vele gevangenen overleefden de zware arbeid, de ondervoeding en de in het gebied voorkomende tropische ziekten niet. 's Avonds moesten de mannen naast elkaar op betonnen of houten banken gaan liggen, waarna hun enkels met ijzeren boeien door dikke stalen pijpen aan de banken werden vastgeketend. Men kon zich niet omdraaien. Ik ben ook even door de gids vastgeketend aan een van deze bedden en na een paar minuten kreeg ik het echt al benauwd. Als je ooit naar Suriname of Frans-Guyana gaat, mag je een bezoek aan deze gevangenis niet overslaan.

Len en Dirk zijn inmiddels weer naar huis en de tijd tikt akelig snel door. Mijn stage is tot een einde gekomen en ik heb afscheid genomen van mijn begeleiders en leerlingen. Van de stakingen heb ik gelukkig geen last gehad, want mijn stageschool bleef gewoon open. Anderen hebben hier wel last van gehad. Dit is echt heel nadelig voor leerlingen, want zij missen gewoon weken aan les. De eindexamens worden hier daarom ook uitgesteld. Onvoorstelbaar.
Het afscheid op stage viel me toch iets zwaarder dan ik had verwacht. Veel leerlingen kwamen nog even naar me toe voor een foto of een kort praatje en mijn collega's hadden een heerlijke maaltijd voor me bereid. Ik kreeg een kaartje waar op de voorkant 'bye bye bakra' op stond, haha. Ik heb een super leuke tijd gehad op stage en ik heb ook heel erg veel geleerd.

Nu stage af is gelopen, hoef ik me gelukkig niet te vervelen. We hebben nog genoeg te doen de komende twee weken. Morgen gaan we ziplinen, zondag tot en met maandag gaan we naar Isadou en volgende week zaterdag en zondag staat er nog een speedboottour op het programma.

Tot snel!