Het einde nadert...

Dit is het trieste verhaal van tijd die verglijdt. Zo begon Philip Freriks vanmiddag zijn afscheidsspeech in het kader van het abrupte einde van Groot Dictee der Nederlandse Taal. Elk jaar zit ik, met de spellinglessen van Truus in mijn achterhoofd, driftig te pennen voor de televisie. De spelling van het przewalskipaard zal ik nooit vergeten, net als de ervaring hier in Suriname. Dat is namelijk ook een triest verhaal van tijd die verglijdt. Daarmee bedoel ik natuurlijk dat deze vier maanden veel te snel om zijn gevlogen. Vol afschuw sloeg ik afgelopen maandag weer een blaadje om in mijn agenda. Met een zwarte stift stond er ‘1 week left' bij de donderdag geschreven. Bij een loos moment in de internationaliseringsbijeenkomst tijdens een verhaal van Kees-Jan over heimwee heb ik dat ooit op elke pagina zitten schrijven. Ik heb er nu maar weer met zwarte stift overheen zitten kliederen, zodat ik er niet meer naar hoef te kijken. Sorry Kees-Jan dat ik op dat moment even niet op had zitten letten, want ik dacht namelijk dat het onderwerp heimwee niet aan mij besteed was. Op dit moment denk ik daar wel anders over. “Misschien heb je wel geen last van heimwee, maar er bestaat ook zoiets als omgekeerde heimwee”, hoor ik hem nog zeggen. Volgens mij heb ik er nu al last van. Als ik er aan denk dat ik morgen voor de laatste keer een voet in Havana Lounge zal zetten, krijg ik al rillingen. Waarschijnlijk zullen aan het eind van de avond, na een aardige hoeveelheid Borgoe en vreemde shotjes die Sanne me vaak voorschotelt, de nodige traantjes vloeien. Vandaag zijn we ook voor de laatste keer naar de Tulip (supermarkt) geweest en zelfs daar heb ik even moeten slikken bij de gedachte dat ik nooit meer zulke perfect gespiegelde schappen ga zien. Komende dinsdag gaan we ook nog even aan de Waterkant een flinke portie bami naar binnen werken, omdat we dat ook enorm gaan missen. Ik denk dat iedereen thuis echt versteld staat van het feit dat ik geen 25 kilo ben aangekomen na wat ik hier allemaal gegeten heb (thank god voor het sportschooltje bij ons appartement). In Suriname eet je niet om te leven, maar leef je om te eten, dus ik heb me gewoon goed aangepast aan de cultuur. Dus voor mama en al mijn huisgenoten die wel eens voor mij koken: maak maar een extra portie, want ik eet tegenwoordig voor twee. Kanttekening voor mezelf: abonnement voor sportschool zo spoedig mogelijk weer verlengen.

Nu heb ik wel genoeg gejammerd over de dingen die ik zal gaan missen, want ik heb nog 8 dagen de tijd om van deze heerlijke tijd te genieten. Afgelopen weekend hebben we ons laatste tripje met Rudi gehad en wat was het weer schitterend. We hebben drie dagen doorgebracht op het eilandje Isadou. Dit eilandje ligt tegenover het indianendorp Jaw Jaw en staat vol met schattige roze hutjes waar gasten in kunnen verblijven. Samen met Iris en Sanne sliep ik in een van deze huisjes en de jongens sliepen in het huisje naast ons. Tegenover de huisjes stond een grotere hut waar we konden koken, eten en chillen. In dit huisje hebben we ’s avonds een leuk feestje gevierd, maar daarover later meer.
Eerst Jaw Jaw. Jaw Jaw is een Surinaams dorp aan de Surinamerivier in het district Sipaliwini. In het marrondorp wonen ongeveer 350 mensen. De plaats is een transmigratiedorp. Het werd in de jaren 1960 gebouwd in verband met de aanleg van het Brokopondostuwmeer. De inwoners van dorpen langs de Surinamerivier werden hierdoor gedwongen om te verhuizen. De mensen op het eiland wonen in zelfgemaakte houten hutjes en zijn ongeveer zelfvoorzienend. Ze vangen zelf vis of schieten vogels en verbouwen zelf groente en fruit. Ook maken ze hun kleding zelf. Iris en ik hebben allebei een lange rok met bijpassend topje gekocht. Daarna hebben we nog een bezoekje gebracht aan de school die zich op het eiland bevond en daar mochten we wat vragen stellen aan een docent en de directrice. Bijzonder om te zien. Dit was eigenlijk het enige culturele ding dat we in die drie dagen gedaan hebben. Verder hebben we lekker liggen zonnen op de rotsen en visjes gevangen. Ook hebben Sanne, Iris en ik een potje gevoetbald tegen Luuk, Guus en Wesley en ze zeiden wel van niet, maar ik weet zeker dat ze het toch wel even warm kregen toen ze onze traptechnieken zagen. De eindstand doet er niet toe, want het was een spannende wedstrijd.

In de avond begon de drank rijkelijk te vloeien en speelden we wat spelletjes. Er werd lekker gedanst op de Surinaamse muziek, maar ook een polonaise rond te eettafel kon natuurlijk niet ontbreken. Toen het feest op zijn einde kwam, gingen de jongens al naar bed. Zoals jullie allemaal weten, ben ik in de ochtend (lees: voor twee uur in de middag) niet te genieten. Wesley heeft daarom al een paar keer geroepen dat hij mij nog een keer wakker gaat maken met potten en pannen. Tot op heden heeft hij dit nog steeds niet waar gemaakt, dus besloot ik die jongen alvast preventief terug te pakken. Sanne en ik besloten om wat pannen en deksels uit te keuken te pakken en een prachtig duo te vormen. Iris, die het hele tafereel besloot vast te leggen, ging voorop. Voordeur op slot, achterdeur op slot, wat nu? Sanne en ik stonden nog even een generale repetitie te houden, toen Iris plotseling in het huisje van de jongens stond. Ze was zachtjes door het raam geklommen en deed trots de deur open. Daar gingen we. Sanne ging met dreunende deksels voorop en ik, rammend op een pan, er achteraan. Een minuut lang hebben we de jongens van herrie voorzien en ik sloot af met de vriendelijke groeten van Elise Kaak. Vanaf die avond slaap ik met allebei mijn deuren op slot, zodat ik er zeker van ben dat ze mij niet terug kunnen pakken! Rudi zei later nog dat het oprecht best ritmisch klonk, dus vanaf heden zijn wij ook als duo te boeken voor al uw feesten en partijen.

Over feesten en partijen gesproken, Niels geeft morgen een huisfeestje! Dus als jullie het niet erg vinden ga ik nu slapen, zodat ik morgen helemaal fris en fruitig de Wim van Aalststraat op zijn kop kan zetten. Ik beloof dat ik voor vertrek nog een blog zal schrijven, dus ik neem nog geen afscheid van mijn functie als blogger. Ook al had ik ‘m nog niet willen zetten, hier komt die mooie, vette, finale punt... uitroepteken!