De Voltzberg

De afgelopen tien dagen is de Gebroeders Penardstraat voor eens en altijd bij taxixcentrale 1660 op de kaart gezet, want het liep het storm. Moeders, vaders, broers, zussen, vrienden en vriendinnen. Iedereen wilde wel eens even kijken hoe wij wonen in het mooie Suriname. Ook mijn ouders, zus en haar verloofde waren van de partij. Dat was echt een gek moment. Ik heb al talloze gesprekken met ze gevoerd op Skype en daarbij ook al meerdere malen het huisje laten zien, maar nu konden ze het met eigen ogen aanschouwen. Het viel gelukkig in de smaak (vanzelfsprekend hadden we daarvoor nog even snel een bezem door het huis getrokken en hier en daar wat opgeruimd). Onder het genot van een koud biertje hebben we gezellig zitten kletsen op onze veranda. Niet wetende wat ons de volgende dagen te wachten stond....

Maandag tot en met woensdag zijn we samen met alle huisgenoten inclusief aanhang(19 personen totaal) op trip geweest naar de Voltzberg. Onder leiding van Rudi Wortel en zijn team werd er om 7:30 (afspraak was 07:00, maar we zijn tegenwoordig wat gewend) koers gezet richting Fungu eiland. De reis duurde ongeveer 7,5 uur. Eerst moesten we 4,5 uur met de bus. Het eerste stuk was prima te doen en ook de ouders bleven nog vrij rustig onder de omstandigheden (weinig beenruimte, hoge temperaturen en harde muziek). Na een uurtje rijden werd het geasfalteerde wegdek ingeruild voor een bauxietweg. Twee en half uur hebben we hobbelend en bobbelend gereden door de prachtige natuur en sommige ouders kregen het toen toch wel benauwd, want waar waren ze toch aan begonnen. En wij maar lachen. Vervolgens kwamen we aan bij een dorpje aan de rivier. Hier kregen we een heerlijke lunch en werd alle bagage in de boot geladen. Nog 3 uur varen en dan zouden we arriveren op Fungu eiland.
Fungu eiland ligt in het noorden van het Centraal Suriname Natuurreservaat. Het gebied staat beter bekend onder de naam Raleighvallen. Na een tocht van 4,5 uur met de bus en 3 uur met de boot is het eiland in de Coppenamerivier een adembenemende eindbestemming. Vanaf de rivier staat er een houten gebouw met twee verdiepingen aan de voorkant van het eiland. Dit gebouwtje fungeerde als onze hangmattenhut. Nadat Hugo (een gids die op het eiland woont en erg gecharmeerd was van Sanne's vriendin Mijntje) mijn hangmat op had gehangen, heb ik daar heerlijk bij kunnen komen. Mijn billen waren van de reis net zo houterig geworden als de hut waar ik in lag en de rest van mijn lichaam was ook helemaal uitgeput. Nu hoor ik je denken, wat een aanstellerij, maar het was echt heftig. Na een paar uurtjes konden we eten en hebben we nog gezellig wat gedronken. Vervolgens gingen we na een paar Mariënburgjes lekker de hangmatten in, want de volgende ochtend zouden we wel eens even die Voltzberg gaan beklimmen.

De volgende ochtend vertrok de boot met nietsvermoedende ouders en studenten richting de berg. Allemaal droegen we twee liter water bij ons en hadden we broodjes en crackers gekregen voor onderweg. We werden afgezet bij een kleine stroomversnelling en daar begon het pad. Gids Hugo liep voorop en Joey en Shullivan sloten de groep af. Het eerste stuk was prima te doen. Hier en daar wat modderpoelen en uitstekende wortels van bomen, maar we konden lekker doorlopen. Na een uur werd het pas iets ruiger. We moesten riviertjes oversteken over boomstammen en over stenen springen. Dat was een beetje vermoeiend, maar het maakte het wel heel avontuurlijk. Na drie uur lopen begon iedereen zich toch wel af te vragen hoe lang het nog ging duren, want er was nog geen berg te zien. Hugo verzekerde ons dat het niet ver meer was, dus we liepen maar door. Na een half uur kwamen we plotseling op een soort stenen plateau uit en stonden we op een soort open plek in het regenwoud. Hugo zei dat ik me om moest draaien en achter mij zag ik hem dan: de Voltzberg! De moed zakte me eigenlijk al meteen in de schoenen toen ik dus zag dat het ook nog minstens drie kwartier lopen was tot de voet van de berg. Ik voelde al blaren branden op mijn tenen, maar ik moest en zou de top halen. Ik vroeg me alleen af hoe we die berg in godsnaam moesten beklimmen, want hij heeft de vorm van een ei. En zoals jullie weten is een ei aan alle kanten steil en dus niet te beklimmen als dat zou kunnen. De gidsen zeiden dat we aan de rechterkant de berg op gingen en we dachten dat dat een grap was en dat er aan de achterkant van de berg een pad zou zitten waar we naar boven konden.
We liepen verder en na een klein uurtje stonden we aan de voet van de berg. Het was meer een soort stenen muur met bomen waar we omhoog moesten klimmen. De tocht begon met wat stenen en takken die we moesten beklimmen. Dit ging nog wel. Vervolgens hielden de losse stenen en takken op en bestond het pas uit een stenen helling. We moesten onszelf omhoog trekken met touwen. Dat was best eng en zwaar, want het was super glad en best gevaarlijk (besef ook even hoe ouders zich gevoeld moeten hebben op dit stuk). Vervolgens kwamen we boven het regenwoud uit en was er alleen nog maar steen. Geen tak om je vast te houden of een steen om aan vast te grijpen. Alleen maar kale vlakte. We liepen en liepen en liepen en liepen. Telkens als je dacht boven te zijn, zag je weer iemand die verder liep en wist je dat je nog verder moest. Het was zo steil dat ik bijna met mijn neus op de stenen hing, omdat je zo krom moest lopen. Op dat moment heb ik Rudi Wortel een paar keer vervloekt om ons niet te waarschuwen voor deze ellende (achteraf bleek dat hij expres niets had gezegd, omdat hij wist dat we anders zouden terugkrabbelen). Na een klim van drie kwartier kwamen we eindelijk uit op de top. Ik kon wel janken van geluk, want dit is echt het zwaarste en meest avontuurlijke wat ik ooit heb gedaan. Nadat we een paar foto's hadden gemaakt met de mensen die boven waren (sommige mensen waren halverwege afgehaakt, omdat het echt heel zwaar was) besloot ik lekker mijn broodje op te eten. Op het moment dat ik mijn eerste hap wilde nemen, zag ik ineens een vreselijke beige junglepet in de verte naar boven komen. Het zal toch niet???? Ja hoor, daar kwam papa aan. Zwaaiend kwam hij ons tegemoet. Ik had nooit gedacht dat het hem zou lukken, maar hij heeft het toch gedaan. Echt super gaaf. Na wat rondlopen, foto's maken en eten, besefte iedereen dat we de berg ook weer af moesten. Dat was echt eng, want er waren geen touwen of stenen er was gewoon niks. Hugo ging voorop en wij volgden hem weer. Ditmaal hing ik bijna met mijn achterhoofd op de stenen, want zo ver moest ik naar achter hellen om niet 240 meter naar beneden te storten. Man, man, man, dit was echt onverantwoord hoor, maar ik kan jullie echt niet uitleggen hoe gaaf dit was. Een gevalletje van 'had je bij moeten zijn' ;). Na drie kwartier afdalen, kwamen we weer beneden uit en hadden we eventjes tijd om bij te komen. Niet lang natuurlijk, want we moesten nog 4,5 uur terug lopen naar de boot. Ik denk niet dat ik in mijn leven zo vaak gezucht, gekreund en gesteund heb als toen. Ik kon gewoon niet meer. Mijn benen waren op en mijn rug deed pijn en voor mijn gevoel had ik zesentachtig blaren. Op het moment dat ik bij de boot aan kwam heb ik Rudi een flinke knuffel gegeven, want ik was nog nooit zo blij geweest om hem te zien. Hij was er waarschijnlijk minder van gecharmeerd aangezien ik doorweekt was met zweet en vies was van de modder, maar jammer voor hem. Met de boot gingen we terug naar Fungu eiland en daar kregen we een heerlijke avondmaaltijd. Ik dronk er een glaasje Mariënburg bij, maar na één drankje voelde ik mijn hersencellen alweer afsterven. Dat hakte er wel in. Later kwamen er ook nog indianen trommelen en besloot de Jostiband onder leiding van Wesley Houwen ook dit muzikale gezelschap even te laten zien wat wij in huis hebben. Iedereen vond het schitterend. Daarna zijn we snel gaan slapen, want we waren zooooooo moe.

De volgende ochtend heeft het ongeveer tien minuten geduurd voordat ik mijn hangmat uit was gekomen, want ik had intense spierpijn. Als een pinguïn waggelde ik richting het ontbijt en gelukkig zag ik de anderen het net zo zwaar hadden. Er stond nog een kleine wandeling naar de Moedervallen op het programma, maar ik kreeg niet echt de indruk dat iemand er nog kracht voor had. Toch is iedereen mee gegaan en hebben we de Moedervallen nog bekeken. Het was niet echt een waterval, maar een soort grote stroomversnelling. Erg indrukwekkend om te zien.

Eenmaal terug bij het kamp moesten we onze bagage weer inladen in de boot en begon te terugreis naar Paramaribo. Eerst weer 3 uur met pijnlijke billen in de boot en toen nog 4,5 uur met de bus. De busreis was een stuk aangenamer, want we waren op de heenweg vergeten om onze fles Borgoe uit de bus te halen. Die konden we nu dus lekker opdrinken! Na veel hobbelen en bobbelen, ongeveer dertig plaspauzes en veel zingen en kletsen, kwamen we eindelijk weer aan in Paramaribo. Ik denk niet dat ik ooit zo lekker heb geslapen als de nacht die volgde.

Mocht je ooit nog Suriname gaan bezoeken, sla te Voltzberg dan niet over! Dit is echt geweldige ervaring. Hopelijk heb ik je met deze blog niet afgeschrikt ;).